Unha visión dos cascos históricos que debe ser combatida é a de que sexan exclusivamente reclamos turísticos. Máis que iso os conxuntos históricos, como o de Pontedeume, deben ser núcleos vivos na máis ampla acepción do termo. Neles débese ter en conta sobre todo aos residentes, os habitantes a tempo completo da cidade ou vila. Pero tamén aos comerciantes, hosteleiros, axentes económicos e sociais, profesionais, etc.
Os residentes deberían disfrutar de todas as vantaxes dos habitantes das cidades modernas: acceso ás novas tecnoloxías, servicios, ocio, cultura, espazos públicos e vivenda digna. Xunto con todo isto, o modelo de habitabilidade dos cascos históricos debería armonizar o crecemento demográfico coa conservación do casco histórico, un dos retos máis difíciles de acadar. Un crecemento desmesurado da poboación, aínda que só fose en períodos concretos do ano, pode poñer en perigo a conservación e o patrimonio dos cascos históricos. Reciprocamente, a rehabilitación das urbes históricas pode atraer a un maior número de visitantes ou de residentes. Os núcleos históricos precisan dun ordenamento específico que pode colisionar cos intereses de certos sectores económicos. Conxugar os intereses públicos cos privados é as veces un problema irresolúbel ou cando menos de difícil solución.
