Renuncia á reelección

O alcalde Nigrán renunciou á reelección despois de verse inculpado nun delito de tráfico de influencias. Unha actitude de todo lóxica por parte de quen pensa que pode prexudicar ao seu partido se se presentase ás eleccións xa que o seu estado procesal podería irrumpir na campaña electoral e centraría todas as críticas dos seus opositores.
Non parece ser esta a lección que aprendan os cabezas de lista do PSdeG e BNG en Pontedeume. Tanto Vilariño como Rei están imputados pola Fiscalía nun delito de prevaricación por ter concedidas licenzas de obras en zona de protección costeira. Ámbolos dous concorrerán ás próximas eleccións municipais como cabezas de lista. No caso de Vilariño parece non ter efecto as declaracións so secretario de organización do PSOE, José Blanco, nas que manifestaba que o PSOE non ía permitir que persoas involucradas en causas por delitos de urbanismo fosen membros das listas electorais. O BNG nunca fixo ningún tipo de declaración neste senso, sendo a decisión de presentar a Rei un erro máis que unha indisciplina de partido.
En calquer dos casos o feito de concorrer ás eleccións con estes candidatos supón algo máis que un erro político, alberga serias dúbidas sobre as intencións destes partidos de correxir desatinos do pasado. Persoas que foron capaces de prevaricar non son as máis adecuadas para levar á practica unha auténtica renovación do partido. Este empeño en ocultar a mala xestión dos anteriores responsabeis non produce máis que desánimo nos votantes que buscamos un xeito de facer política ao servizo dos cidadáns de Pontedeume, unha política que prime a salvagarda do patrimonio histórico e artístico da nosa vila. Todo o contrario do que vimos soportando ata agora, unha aposta descarada polos intereses das empresas da construción.

Vilas con encanto

O progreso non é sinónimo de construción; o turismo non busca cemento; a calidade de vida non se asocia ás grandes urbes.

Estes son algúns dos moitos tópicos que debemos desterrar se buscamos un xeito de vida que nos resulte satisfactorio, agradábel, pleno e harmónico coa natureza. As vilas como a nosa poden ofrecer un hábitat inmellorábel por canto dispoñen do máis básicos para o goce diario: servizos (é certo que faltan moitos), tranqulidade, espazos públicos, xardíns e, sobre todo, paisaxe. Mais poder non é dabondo para ser unha realidade. Os que teñen nas súas mans a capacidade de decisión sobre o futuro de Pontedeume prefiren atender as demandas dos promotores inmobiliarios que as dos veciños que os votaron. Non é este o modelo que queremos senón o que ofrecen outras localidades que souberon ver que a defensa da paisaxe e do medio ambiente non só asegura unha mellor calidade de vida senón que tamén ofrece unha maior riqueza económica; unha riqueza máis repartida que as cuantiosas sumas que xenera a construción.
No xornal La Voz de Galicia aparece un artigo que nos traslada ao Barqueiro, no concello de Mañón. Unha pequena vila semellante a Pontedeume pero que aínda permanece invita ao empuxón do cemento. Dispón dun sistema de saneamento que impide que a ría se ateigue de verquidos industriais e que se depuren as augas residuais. O plano de urbanismo que se vai aprobar non permite edificacións de altura superior ás dúas plantas. Como dí o seu alcalde, "Non podemos estragar o mellor que temos, que é a paisaxe". Ao contrario do que se poida pensar, os comerciantes apoian esta filosofía e atestiguan que o turismo, cada vez máis selectivo, busca lugares con personalidade propia e alonxados da estética uniformista das cidades que creceron ao albor do bóom turístico. Un coñecido hostaleiro do lugar recoñece que"cada vez ven máis xente, iso está claro. Aquí recibimos a xente de Madrid, estranxeira, doutras comunidades... Está aumentando moito o turismo. E, ademais, estamos conseguindo que non veñan só unhas horas, senón que se queden algo máis".

Zonas peonís

Publica La Voz de Galicia que os automobeis aparcan nas rúas de Pontedeume sinaladas como zonas peonís. Nada estraño tendo en conta que a nosa vila sempre se distinguíu por ser unha especie de pequeno reino de taifas no que a autoridade non se distingue precisamente por estar suxeita a unhas normas cívicas.

Hai algo máis dun ano, e despois de moito esforzo, conseguíuse declarar zonas peonís algunha rúas polas que o tránsito de coches as facían non aptas para o paseo, acadando así a case completa peatonalización do casco histórico. Como era de prever, a oposición por parte dalgúns foi notoria. Aínda así era unha vellla reivindicación propia das vilas cun centro urbano con marcado carácter histórico.

Sabemos que as leis son para cumprilas e que para iso é necesario uns axentes que velen polo seu cumprimento, todo o contrario do que sucede en Pontedeume. O caso é que os coches fan caso omiso do regulamento e non reparan en aparcar nas zonas reservadas para os peóns. Tampouco nada estraño dados os antecedentes que se repiten noutros eidos da vida municipal. O chamativo son as razóns que aduce a policía local para transixir coa vulneración desta norma. Tal e como recolle o xornal, "non denuncian [os policías] aos condutores, aseguran, porque non dispoñen do persoal suficiente para facelo. E é que, tal e como veñen denunciando dende hai anos, a carga de traballo administrativo coa que contan é tal que as dúas persoas que conforman cada quenda de traballo non dispoñen de horas suficientes para saír a patrullar". Toda unha invitación aos infractores para seguir conculcando o regulamento de tráfico que o concello ten aprobado soberanamente. Calquer delincuente pode actuar tranquilamente nas nosas rúas coa seguridade de non atoparse coa policía local.

Non parece esta unha forma adecuada de conseguir un lugar tranquilo, ordenado e apto para a vida que demandamos, unha vida alonxada do caótico mundo do tráfico, do ruído, das incomodidades, da suciedade,...Quédanos a dúbida de se detrás desa inoperancia dos municipais agóchase un intento deliberado de boicotear a peatonalización do casco histórico ou unha demanda de melloras laborais.

A guinda pona o concelleiro Sr. Agras que xustifica non poñer os pivotes que impidan a circulación no atraso nas subvencións para mercalos. A mesma desculpa que sinalou cando a tardanza en dotar aos xardíns de Lombardero do necesario parque infantil.

Lavar a cara

Dúas noticias case seguidas no tempo fan pensar se as declaracións dos líderes políticos do PSOE son honestas ou simplemente unha cortina que fume de esconden as verdadeiras intencións dos socialistas. Na primeira delas, publicada polo xornal El País, o goberno central censura a defensa que a Genaralitat valenciana fai ante a UE sobre a figura do axente urbanizador. Como xa se sabe, a Unión Europea instou á Generalitat a modificar a súa lexislación urbanística. Na súa defensa, o goberno desta comunidade informaba da existencia doutras 13 comunidades que contemplaban a figura legal do axente urbanizador. Agora o goberno do PSOE non quere que se aduzan estas razóns por se as resolucións da UE poidesen prexudicar a esas trece comunidades. Que tería de malo que o axente urbanizador fose desterrado da lexislación española?

Por outra banda, tamén El País informa que o PSdeG apoia agora ao alcalde Foz despois de ameazar este de presentarse por libre ás próximas eleccións. Este alcalde negouse a acatar un mandato de Política Territorial para anular 1350 vivendas cuxas licenzas foron concedidas despois de anular o planeamento urbanístico de Foz e sen contar co preceptivo informe xurídico. Onde están as palabras do secretario de organización do PSOE anunciando a expulsión daqueles alcaldes dos que se sospeitara podían estar inmersos en caos de corrupción?

Moito nos tememos que todas estas declaracións só buscan lavar a cara ante a opinión pública, buscando o voto nas vindeiras eleccións. Conscientes do profundo malestar que existe na cidadanía polos numerosos casos de corrupción, só queda ofrecer unha imaxe de renovación. Pero as prebendas da construción son moi apetecibeis e difiles de refusar.

Non se pode lavar a cara coas mans manchadas.

O lixo como negocio

Como moi ben sabemos os veciños de Pontedeume, porque o sufrimos, a recollida do lixo deixa moito que desexar. En información aparecida na Voz de Galicia, os concelleiros Manuel Rei e Chacho Agras achacan esta anomalía ás baixas laborais dos traballadores, se ben mentres Rei nomea unha baixa, Agras fala de dúas, unha mostra do escaso entendimento entre os concelleiros do goberno local. O que non din estes concelleiros é que hai un mes unha organización sindical denunciaba o despido de dous traballadores do servizo da limpeza.

Pero á marxe da disparidade dos datos, e aceptando ámbolos dous que a situación é caótica, non se entende como non se cubren as baixas con novos traballadores. Se é por aforrar, non parece unha decisión moi intelixente deixar o concello cheo de porquería a cambio duns poucos euros. Pode que a verdadeira razón sexa inconfesábel e teña que ver coa anunciada privatización do servizo de limpeza. Noutra ocasión xa se citaron as declaracións do alcalde sobre este tema. Era partidario da sú aprivatización porque modernizar o servizo custaría ás arcas do concello a cantidade de 600.000 euros en dez anos. O que non dicía era que nese período o concello recadaría case 2 millóns de euros polas taxas cobradas aos usuarios. Obviamente estas cifras esconden unha escandalosa operación económica que ten por finalidade conceder a unha empresa privada un suculento negocio. Quen está detrás desa empresa pode ser unha conxetura non difícil de aclarar.

Se daquela a CIG denunciaba este intento de privatización, agora o USTG tamén se suma a esta desautorización. Temos experiencias locais que demostran o escaso e deficiente servizo prestado polas empresas privadas que corren coa atención das prestacións públicas. A máis notoria é Aquagest. As empresas privadas teñen un obxectivo, o beneficio, e este increméntase canto máis se aforra en investimento. Os servizos públicos non poden estar suxeitos aos vaivéns da economía de mercado, nen sequera teñen que ser rentábeis. Deben ser eficientes.

Burbulla inmobiliaria

Se algúns xa vaticinaron o próximo estoupido da burbulla inmobilaria, erraron estrepitosamente. En Pontedeume xa hai algún tempo que temos probas que demostran o fracaso dos negocios inmobiliarios. Sempre se argumentou por parte dos seus detractores que os beneficios producidos pola especulación eran escandalosos. Agora podemos afirmar que a época das vacas gordas deu paso ás flacas.

No ano 2004 a Inmobiliaria Eume declaraba unhas vendas de algo máis de 30.000 euros (5 millóns das antigas pesetas) e sen embargo o resultado só era de 775,31 euros.

Pero se xa este resultado era unha premonición do que se aveciñaba, no ano 2005 o balance foi aínda peor. Cunhas vendas superiores ao ano anterior de 52.000 euros, o balance resultou ...negativo.

Preguntámonos se non será unha irresponsabilidade seguir metido nestes negocios, que xa non o son tanto, a risco de producirse unha suspensión de pagos nas empresas e o conseguinte despido de milleiros de traballadores. Non entendemos a teimosía daqueles que aínda confían en obter apetecibeis plusvalías cando o que consiguen é empobrecerse ano tras ano. E dende logo, nunca entenderemos como se pode sobrevivir con rendas anuais de 700 euros.

Todos estes son novos datos para tratar de esclarecer a conxetura da construción. Un dilema que pode outorgar un premio Nobel ao que sexa capaz de descifrala.

Cascos históricos

Unha visión dos cascos históricos que debe ser combatida é a de que sexan exclusivamente reclamos turísticos. Máis que iso os conxuntos históricos, como o de Pontedeume, deben ser núcleos vivos na máis ampla acepción do termo. Neles débese ter en conta sobre todo aos residentes, os habitantes a tempo completo da cidade ou vila. Pero tamén aos comerciantes, hosteleiros, axentes económicos e sociais, profesionais, etc.

Os residentes deberían disfrutar de todas as vantaxes dos habitantes das cidades modernas: acceso ás novas tecnoloxías, servicios, ocio, cultura, espazos públicos e vivenda digna. Xunto con todo isto, o modelo de habitabilidade dos cascos históricos debería armonizar o crecemento demográfico coa conservación do casco histórico, un dos retos máis difíciles de acadar. Un crecemento desmesurado da poboación, aínda que só fose en períodos concretos do ano, pode poñer en perigo a conservación e o patrimonio dos cascos históricos. Reciprocamente, a rehabilitación das urbes históricas pode atraer a un maior número de visitantes ou de residentes. Os núcleos históricos precisan dun ordenamento específico que pode colisionar cos intereses de certos sectores económicos. Conxugar os intereses públicos cos privados é as veces un problema irresolúbel ou cando menos de difícil solución.