A pesar dos dados incontestábeis que figuran nos documentos oficiais elaborados polos inspectores da Xunta de Galiza relativos ás obras que son motivo de polémica nesta pequena comunidade local á beira do Eume, o goberno, tamén local, anuncia que segundo os seus expertos a realidade é moi outra. Demostrarán, desde outra perspectiva, que as evidéncias non existen máis que cando son dictadas por eles mesmos; que o metro deixou de ser unha unidade de lonxitude aceitada internacionalmente, os ocos non son máis que sombras e as paisaxes son alucinacións. Para dotar-se desta nova perspectiva hai que elevar-se nas alturas pois só desta forma poderá-se albiscar unha nova verdade. Os que non o entendan así quedarán excluidos e, consecuentemente, estarán posuidos pola mentira.
Curiosa a reacción do goberno local (ou parte do goberno local) cando se sente acurralado pola realidade. Non se lles ocorre mellor idea que negar o evidente, o escrito, o certificado polos técnicos. Ainda deben pensar aquilo de que as ficcións, a forza de ser espalladas até a saciedade, transforman-se en realidade. Unha vella prática da direita máis cerril, aquela que se empeñaba en confundir as mareas negras con fios de chapapote, ou atribuir os atentados do 11-M ao terrorismo etarra. Temo que este comportamento sexa contaxioso e o que estamos a ver agora sexa un efeito de tantos anos de mentiras, falacias, censuras, ameazas..., unha prática tan estendida que callou non só nos máis indefensos da sociedade senón tamén naqueles que supostamente deberian estar vacinados ante esta praga: os que desde posicións de esquerda se opuxeron sempre aos métodos maquiavélicos da direita. Claro que o máis fácil é copiar; o máis difícil, innovar.
E diso se trata, de buscar outra forma de entender o goberno, a sociedade, as relacións entre administrados e administradores. Algúns ainda cren que todo o que proceda dos primeiros debe ser refusado polos segundos; que quen ocupa un cargo é forzosamente o máis capaz, cando a realidade demostra con teimosia que case sempre é o máis incapaz. Moi incompetente ten que ser quen non aprende dos seus mestres: dos que tiveron que deixar o mando por obcecar-se en defender o absurdo. Non é doado converter arrogáncia en modéstia, prepoténcia en toleráncia, irresponsabilidade en sensatez; non hai menciñas para esa doenza. Só hai que dar o paso que separa a ignoráncia da intelixéncia. Pero isto tampouco é doado.
