Agasallo dos Reis Magos para Pontedeume

Os Reis Magos abrindo as cartas dos pedigüeños

A aprobación inicial do POL o pasado mes de xullo abriu a construción de novo na costa galega, aínda que de forma limitada. En total permítese a edificación en 514 hectáreas, das cales 354,84 (68,8%) corresponden á provincia da Coruña, que recupera para a actividade da construción o 8,6% do chan bloqueado coa lei dos 500 metros do bipartito. Os maiores aproveitamentos urbanísticos liberados na provincia pertencen á Coruña, con 148 hectáreas, Boiro (36), Pontedeume ( 27) e Fene (23,64).

Hai quen se porta ben e quen non merece nin carbón.

Rápido, rápido

Nas últimas semanas volve a cobrar vida a polémica sobre a alta velocidade. O goberno anuncia que o AVE será un feito en Galiza aínda que o termo "alta velocidade" semella máis unha ficción que unha realidade. Iso si, en detrimento dos servizos de cercanías e transportes de mercadorías. Tampouco se sabe, nin siquera o goberno seguramente, se o trazado afectará a Pontedeume.

No seguinte artigo analízanse algúns aspectos que tenden a omitirse cando se fala de alta velocidade.

O culto á velocidade converteuse no indicador da política de infraestruturas, magnificando as súas vantaxes e ocultando ou maquillando os seus inconvenientes, por non falar do pésimo efecto que xera ese culto, especialmente na xente nova. Pola contra, a calidade dun sistema de transportes mídese pola súa fiabilidade, a facilidade para interconectar escalas e modos diferentes, por atender á maioría da poboación, por constituír un auténtico servizo público.
A dispersión urbana xunto aos cambios económicos e sociais, aumentaron os desprazamentos e as distancias percorridas. Algúns destes factores atoparon a complicidade necesaria nas políticas públicas de infraestruturas, orientadas a construír unha xigantesca rede de alta velocidade -de ferro e de asfalto- o que aumentou a dependencia do automóbil e do petróleo, agudizando os problemas ambientais, por non falar dos inxentes recursos gastados nese empeño. Soamente o programa AVE vainos a custar (o feito máis o proxectado) uns 97.000 millóns de euros, unha cifra arrepiante equivalente ao plan do rescate para Irlanda. Uns investimentos que modernizarían non só a rede ferroviaria, tamén os sistemas urbanos das grandes cidades, xerando máis ocupación e democratizando os transportes.

A crise obriga a replanteamientos intelixentes, e é hora de abordar unha reconversión ecolóxica do transporte, tal como reclamaban Antonio Estevan e Afonso Sanz en 1996, tarefa hoxe moito máis complicada de levar a cabo, aínda que absolutamente imprescindible. Haberá que tratar de rendibilizar socialmente as infraestruturas existentes, tamén para as mercancías, internalizando os custos para recuperar parte do investimento, intentando resolver na pequena escala os problemas que aínda padecen millóns de españois nos seus desprazamentos diarios.

Urxe xa que logo clausurar os catálogos de infraestruturas para abordar unha planificación do transporte orientada á sustentabilidade, indisolublemente ligada á reordenación do territorio e das nosas cidades.

Joan Olmos é enxeñeiro de camiños e profesor de Urbanismo da Universidade Politécnica de Valencia. (El País)

Outro Pontedeume é posible

Os peóns piden paso. Queren que as cidades sexan para as persoas e non para os coches. Os peóns reclaman máis espazo urbano e os concellos, de formas e a ritmos dispares, están reaccionando. As políticas de mobilidade buscan reordenar o tráfico para converter os centros urbanos en territorios case reservados aos peóns.
En poucos anos, Madrid restrinxiu o acceso aos coches en boa parte do centro e creou áreas de prioridade residencial (APR) nos barrios das Letras, Cortes e Embaixadores. Este sistema só permite o acceso en vehículo a residentes, transporte público, motocicletas, servizos de urxencias e de carga e descarga.
A capital española empezou a pensar nas necesidades do peón en 2003, moito máis tarde que outras cidades como Vitoria, Oviedo, San Sebastián ou Barcelona, onde "si hai unha aposta clara por políticas de mobilidade a favor do peón"
En Barcelona, o obxectivo da peonalización pasou, no seu día, pola redución do número de vías destinadas ao tráfico motorizado. En 2005, o concello (PSOE) jerarquizó as rúas da cidade e decretou que 300 quilómetros (o 30% do total) podían absorber o 80% do tráfico de Barcelona. Dese modo, o 70% de rúas restantes ten que ser "para estar e non para pasar"
Pero á marxe das grandes cidades, os peóns dunha capital como Oviedo tamén lle gañaron a batalla ao coche. Cando en 1984, o seu alcalde, Antonio Masip (PSOE), suxeriu que o centro da cidade tiña que ser para os peóns, moitos creron que perdera a cabeza. "Chamáronnos tolos", recorda Ignacio Ruiz, membro do equipo e actual xefe de Servizos de Proxectos, Obras e Transportes do concello. "Logo foi un éxito e outras cidades tomaron exemplo", engade. 

Extracto do xornal Público

Os paradoxos do concello de Pontedeume

Vendo a fotografía decátase un dos estraños paradoxos que se dan en Pontedeume. Cren os nosos representantes na administración local que abonda con bendecir algo para dotalo dunhas características propias. Custa ver algo de histórico nun casco urbano seriamente desfigurado pola acción de promotores irresponsables e políticos aos que só lles preocupa a reelección. Os mesmos que lexislan de cara á galería. Nin o casco é histórico, nin a rúa é peonil. Un pouco de seriedade debería ser a cualidade que os electores demandasen dos candidatos pero estes optan máis pola inconsciencia como atributo para gobernar.

O gran casino europeo

Unha descrición moi didáctica do mundo das finanzas . Vale a pena adicarlle tres minutos.

Se queres ollar máis videos sobre as desigualdades sociais e as trampas das transacións financieiras, visita a páxina de ATTAC tv