Este título recollino da publicación "Galicia" coa que un grupo de artistas e intelectuais tributáronlle recentemente unha homenaxe a Isaac Díaz Pardo, nun intre no que o fundador do complexo "O Castro-Sargadelos" vese ameazado polos accionistas do IGI. No xornal citado aparece un artigo de Munilla&Rumbao no que se lembra as sensacións que provocou en Luís Seoane unha fotografía que Díaz Pardo lle regalou cando o visitou nunha das súas viaxes a Arxentina. A fotografía tomada dende Cabanas recollía unha imaxe de Pontedeume do século pasado, cando o urbanismo non representaba unha ameaza para a paisaxe. Transcribo un anaco do artigo en cuestión.
Conta Díaz Pardo que, nunha das súas viaxes á Arxentina, levoulle a Luís Seoane unha fotografía tirada dende Cabanas no ano 1956, con vistas da Ría de Ares e Pontedeume. As terras da labradío modelaban o relevo case a mollarse no mar. E apuntaba Díaz Pardo: "O conxunto tiña unha gran beleza, hoxe diminuída pola especulación e pola cerril eucaliptización do país". Cando Seoane ollou para a fotografía, rompeu en saloucos. "Era unha situación comprensiblemente difícil": o sentimento da propia terra entendida como paisaxe foi demasiado para aquel home rexo e sensible. Si, a paisaxe é a pel e as formas da terra, pero, dalgunha maneira, posúe a capacidade de apoderarse dun pedazo da nosa alma. Para os románticos do XIX, a contemplación da paisaxe constituía unha experiencia estética transcendente: é dicir, que facía do individuo mellor persoa. Por moito que a paguen, a paisaxe véndese sempre barata.
Conta Díaz Pardo que, nunha das súas viaxes á Arxentina, levoulle a Luís Seoane unha fotografía tirada dende Cabanas no ano 1956, con vistas da Ría de Ares e Pontedeume. As terras da labradío modelaban o relevo case a mollarse no mar. E apuntaba Díaz Pardo: "O conxunto tiña unha gran beleza, hoxe diminuída pola especulación e pola cerril eucaliptización do país". Cando Seoane ollou para a fotografía, rompeu en saloucos. "Era unha situación comprensiblemente difícil": o sentimento da propia terra entendida como paisaxe foi demasiado para aquel home rexo e sensible. Si, a paisaxe é a pel e as formas da terra, pero, dalgunha maneira, posúe a capacidade de apoderarse dun pedazo da nosa alma. Para os románticos do XIX, a contemplación da paisaxe constituía unha experiencia estética transcendente: é dicir, que facía do individuo mellor persoa. Por moito que a paguen, a paisaxe véndese sempre barata.
