24 de xul. de 2006

Unha xornada particular

Mes de xullo en Pontedeume. O tempo climatolóxico é imprevisíbel. Din que o cambio climático está producido pola enorme contaminación que dana a capa de ozono, e que este cambio amosa-se impredecíbel; agora sol radiante, logo forte treboada. Foi o que pasou onte, lóstregos que fixeron saltar alarmas, queimaron aparellos eléctricos e fundiron sistemas de servizos. Como non podia ser menos, as bombas encargadas de surtir auga á vila deixaron de funcionar desde primeiras horas da mañá. Cando me levanto non podo duchar-me como teño por costume facer todos os dias, quizais un vicio que os árabes deixaron por estes lares da península ibérica. Está-me ben empregado por non adoptar o pragmatismo anglosaxón e utilizar a ducha unha vez á semana, cooperando ao aforro enerxético e ao consumo racional da auga. Pero debo dicer no meu favor que xa levo unha tempada que, involutamriamente, estou facendo un uso moi racional da auga. A razón é que desde que comezou a época estival, e debido ao maior número de urbanizacións e vivendas ocupadas, o caudal de auga que flue polas conducións do concello é escaso e, ás veces, insuficiente.
Como non podo deixar de facer as miñas obrigas, e menos por non estar fresco como me gustaria, decido desprazar-me a Ferrol para entregar uns documentos nun organismo público. Xa se sabe que para estas cousas a "vila" queda-se pequena. Consciente do rápido transcorrer do tempo, non podo esperar a que as billas volvan botar auga. Non fun dos afortunados aos que se lles comunicou que a avaria era importante e que poderiamos estar várias horas sen suministro. Pero á volta non contei con un inconvinte que, irremediabelmente, padecemos a cotio: os atrancos de tráfico que se dan á entrada de Pontedeume. Armando-me de paciéncia, decido pasar o tempo escoitando a rádio e enteiro-me que, segundo un especialista, o nivel de vida máis envidiábel o teñen paises cunha concepción avanzada do progreso; un progreso baseado na educación, no civismo, na solidariedade social, no respeto ao medio ambiente, na cultura, na protección do patrimonio e da paisaxe...Entre estes paises, atopan-se Finlandia, Suecia, Canadá...
Cando por fin chego a Pontedeume, outro sufrimento: a falta de aparcamento. Despois de dar várias voltas, acompañando-me un sentimento de culpa por contribuir á contaminación ambiental, consigo facer-me co oco deixado por un foráneol que acababa de realizar as suas compras. Soube-no pola enorme cantidade de bolsas que levaba dunha coñecida cadea de supermercados. Este labor mercantil non é privativo dos turistas, así que tamén eu dispuxen-me a imita-los. Menos mal que non son moi exixente con isto das marcas pois do contrário estaria contrariado por non atopar un par de produtos que adoito mercar. Xa me decatei noutras ocasións que, ademais do xornal, son diversos os artigos que desaparecen dos estantes cando a afluéncia de visitantes é máis grande. O que peor me sinta é non poder facer-me cun bolo de pan do pais. Terei que usar pan de molde; outro símbolo do progreso.
Cando me dispoño a facer o xantar, o pesadume que me acompañaba desde a miña saida da casa torna-se nun cabreo supino. A auga ainda non fluia por onde tiña que face-lo. Como poderia eu cumprir coas miñas obrigas de "ama de casa" se non tiña o elemento máis preciado para levar a cabo semellante tarefa? A solución pasaba irremediabelmente por cambiar o menú, buscar un prato que non precisa-se do líquido elemento. Atopei-no nos socorridos ovos con patacas que, ainda que non eran do agrado dos meus convidados eternos, uns pequenos aos que lles prometera facer pasta á "carbonara", evitarian-nos pasar fame. Pero se eles non tiveron unha boa dixestión pola composición do menú, a min case se me corta cando tiven que soportar ver o vergoñento espectáculo dos cacharros amontoados enriba do fregadoiro, unha situación que se prolongou até ben entrada a noite. Prometin-me que se volvia suceder levaria aos meus a comer ao mellor restaurante de Pontedeume e logo pasaria-lle a factura ao Concello como un acto de reivindicación cívica.
Para calmar o desgusto dos máis pequenos - o meu xa era crónico - decidín leva-los a desfrutar dun paseo por onde mais lles gostaba, o xardín de Lombardero, o único que hai en Pontedeume. Ou que habia, pois ignoraba que está en fase de recuperación e, a xulgar polo tempo de tratamento, debia ter unha doenza moi grave.
Para non deprimir-me boto man do escoitado na rádio: existen paises cunha calidade de vida própria do século XXI. Se non podo desprazar-me até alí, mercarei unha revista de viaxes con amplas reportaxes e fotografias das suas paisaxes e costumes. Se é que ainda quedan nos estantes das librerias.