Se no 2010 os prezos de certos alimentos básicos como trigo, millo, azucre ou soia sufriron un considerábel aumento, este ano as estimacións son moito peores. En dous meses os alimentos subiron un 5,6 %, unha porcentaxe por riba do IPC. Aínda que moitos medios achacan este incremento ao conflito no mundo árabe, outros especialistas van máis aló e denuncian que a suba das materias primas básicas teñen que ver cos movimentos especulativos do sistema financieiro mundial.
O comercio agrícola mundial está centralizado nun pequeno grupo de empresas que fixan os prezos independentemente das existencias e do custo da produción. Os grans de cereais pasaron a ser accións nas bolsas das principais potencias económicas. A tecnoloxía financieira, capaz de fixar o valor dos produtos en función dos caprichos das compañías, conseguíu convertir os alimentos en mercadoría de alto valor. Campañas de fixación de prezos e acumulación da produción dan como resultado un mercado á carta baseado na especulación dos alimentos e materias primas.
A este valor ficticio imposto polos grandes lobbys da alimentación hai que engadirlle outro factor non menos importante. Unha gran parte da produción agrícola mundial está dirixida á fabricación de agrocombustibles, que teñen como referencia os prezos do derivados do petróleo. O que antes era sementado para sustentar o estómago do ser humano, hoxe é para encher o depósito dos automóbiles do primeiro mundo. Non é de estrañar pois o elevado prezo destas materias primas, cuxo valor está fixado pola lei da oferta e da demanda.
Outras causas da inflación agroalimentaria hai que buscalas no destino que se lles dá a millóns de toneladas de cereais que son convertidas en proteínas en forma de penso para consumo de animais. E aquí habería que replantexarse certos hábitos consumistas que prevalecen o consumo de carnes en detrimento dos vexetais. Cantos quilogramos de cereais e cantos litros de auga son necesarios para producir un quilo de carne?
A conversión dos alimentos en meras mercadorías é a manifestación máis escandalosa do neoliberalismo que goberna o noso planeta. Transformar un ben público en simple artigo suxeito aos vaivéns do mercado é como privatizar o dereito á manutención. Son as empresas as que deciden quen vai comer e que vai comer. Son as multinacionais as que impoñen os prezos dos alimentos e as que regulan o mercado. E como demostrando o indiscutíbel poder que posúen, implantan o uso de semillas transxénicas con patentes anacrónicas que devastan os cultivos tradicionais. En definitiva, a globalización na súa versión alimentaria
