Eludir a legalidade cunha simple multa

En Ber un propietario que fixo a súa casa en contra dos ditames da Consellaría de Política Territorial acaba de ser multado por non atender diversas ordes de paralización. A vivenda está construída en zona rústica de protección costeira o que fai inviábel a súa legalización. Se é grave que un particular non acate a legalidade, non o é menos que unha corporación conceda un permiso de obras en zona protexida e que non sexa capaz de impoñer ao promotor a paralización da obra. Un proceder que se repite constantemente no concello de Pontedeume. Non esquezamos a emblemática obra de Caldagueiro con cinco decretos de paralización ou as construídas en Nogueirosa que foron denunciadas pola Fiscalía. E as que invaden zonas protexidas en Vizús a pesares do informe contrario da Secretaria do Concello.
E precisamente é o poder xudicial o que debería velar polo cumprimento das leis aprobadas polo lexislativo e ignoradas polo executivo. É obvio o desinterese da Xunta en remediar os problemas derivados das construccións ilegais. A solución que o goberno autonómico elixe, unha simple multa, non parece a máis adecuada para persuadir aos promotores de construír onde non se pode. Máis ben é unha invitación a delinquir. Porque o que si está cada vez máis claro é que o goberno galego padece dun tipo de transtorno bipolar que o leva a adoptar unha linguaxe na que defende a protección do territorio á vez que transixe cos atentados máis letais que este recibe.

Despois do espazo, os coches apodéranse agora dos alimentos

Jean Ziegler (73 anos), sociólogo, escritor, ex-deputado suizo, e relator da ONU para a Alimentación. Denuncia as inxustizas do mundo e o que el define como unha "refeudalización" do planeta a mans das multinacionais.
"Para obter 50 litros de biocarburante fan falta 200 quilos de maíz. Con esa cantidade pódese alimentar a un neno un ano. Os biocarburantes deben producirse a partir de desfeitos vexetais non alimenticios, e non a partir de cultivos para consumo humano. Destinar 26 millóns de hectáreas á súa produción é un crime contra a humanidade."

Quen resiste á tentación?

Unhas declaracións que explicarían a proliferación de tramas urbanísticas

A última noticia sobre a trama destapada en Mugardos dá conta de que tanto o alcalde , Xosé Fernández Barcia, como unha arquitecta, Elia Estraviz Prado, serán chamados a declarar como imputados polo xuíz encargado do caso. Como se sabe, o método practicado por esta trama consistiría en denegar licenzas que non foran avaladas por un determinado estudo de arquitectura. Unha estratexia común a case todos os casos de corrupción urbanística que se descubren a cotío neste país. Unha forma de obter ingresos extra sen ter que declaralos á facenda pública. e é que nin siquera os arquitectos se libran dos efectos das crise económica que atravesa este país. Crise que levou ao goberno de Zapatero a implantar unha paga de 300 euros mensuais por cada fillo menor de tres anos. Unha destas agraciadas foi precisamente a arquitecta agora imputada Elia Estraviz. En declaracións á Voz de Galicia láiase esta profesional do ladrillo do escasa que resulta esta subvención para incentivar a natalidade: «Cuando te planteas tener un hijo esto no te anima nada», comenta Elia Estraviz Prado, una de las beneficiarias de la subvención durante el pasado año. Tiene 34 años, un hijo de dos años y medio y un bebé de un mes. Elia es arquitecta y trabaja fuera del hogar, por lo que también recibe la ayuda mensual de 100 euros que concede el Estado a las madres trabajadoras para contribuir a los gastos que genera el cuidado de sus hijos. Como la mayoría de las mujeres que se encuentran en sus circunstancias, considera insuficientes los incentivos que conceden las administraciones para el fomento de la natalidad. «Es como si te dan 30 euros al mes, que casi no te llega ni para pañales ni para la leche», comenta Elia, aunque al mismo tiempo subraya que las administraciones no deberían centran únicamente sus esfuerzos en aportar dinero a los padres con niños pequeños. Y pone como ejemplo una amiga suya que vive en Segovia y que, en virtud de otro tipo de ayudas, puede disfrutar de un año de baja por maternidad, mientras que aquí el período estipulado es, como en otros muchos lugares del país, de 16 semanas.

A degradación do mercado municipal

O mercado municipal debe esperar algún tempo máis antes de ser amañado, iso di o alcalde de Pontedeume mentres denuncia que o anterior goberno non adicou unha sóa partida para a remodelación do edificio. No ano 2003 o anterior alcalde solicitou permiso ante Patrimonio para derrubar a praza de abastos e levantar un moderno centro comercial, amais dun aparcadoiro subterráneo na praza do Conde. Con certo sentido común, Patrimonio négase a conceder a demolición dun proxecto do arquitecto Antonio Tenreiro, cuxa obra está catalogada. Os adaíles daquela tentación devastadora eran Belarmino Freire e Manuel Rei. Este último, despois de asumir a imposibilidade da demolición, chegou a defender o inmóbel como unha obra merecedora de protección.
Ante a negativa de Património o Concello de Pontedeume opta pola rehabilitación e consigue da Consellaria de Industria un compromiso de subvención para realizar as obras. Todo isto sucede no ano 2004 e o concelleiro de urbanismo anúncia que as obras se poderán iniciar a principios de 2005. Moito choveu dende entón (frase feita que tende a desaparecer) e agora temos que agardar aos orzamentos do 2008 para ver solucionado un problema sanitario, económico, estético e de dignidade. E iso supoñendo que exista esa intención de atopar unha solución porque se escudriñamos nas palabras de Gabriel Torrente debemos concluír que o anterior proxecto de remodelación do mercado, asinado pola sempre inefábel Consultora Galega, pode acabar na papeleira. De ser así, tería que encargar un novo proxecto a outra empresa e achantar algún que outro prexuizo. Entre outros dilapidar o erario público e gañarse a enemizade dunha empresa sobre a que recae a responsabilidade de elaborar o PXOM.