Algúns perciben nunha árbore algo máis que un tronco plagado de follas, reciben sensacións difíciles de explicar. Aparte dos beneficios que aporta unha árbore como parte esencial da flora dun territorio, é dicir, enriquecer a atmosfera con osíxeno, prevenir a erosión, mellorar o clima...tamén aporta historia e sentimentos. Mais só os ignorantes, e férridos e duros, imbéciles e escuros non o entenden, non.
Nas antigas civilizacións as árbores eran consideradas iconos relixiosos. Curiosamente os celtas tiñan ao teixo como árbore sagrada, crese que debido á súa grande lonxevidade. Algúns exemplares poden vivir 1500 anos. Posteriormente os cristiáns levantaron os seus templos arredor dos teixos milenarios.
A historia está chea de referencias a certas árbores que marcaron un pasado e perviven aínda hoxe como símbolos. A árbore de Guernika e o ginkgo de Hirosima son testemuñas da barbarie humana. A mesma que agora ameaza destruír o teixo do parque Sarmiento porque é un obstáculo para a libre circulación do deus automóbil.
As árbores configuran unha paisaxe, a que forma parte da nosa identidade. Diso eran conscientes os nosos devanceiros mais parece que a sociedade deste país só recoñece como paisaxe as construcións de cemento. Saramago lembrábanos como o seu avó, próximo a deixar este mundo, despedíuse de todas as árbores do seu horto abrazándoas unha a unha.
Nas antigas civilizacións as árbores eran consideradas iconos relixiosos. Curiosamente os celtas tiñan ao teixo como árbore sagrada, crese que debido á súa grande lonxevidade. Algúns exemplares poden vivir 1500 anos. Posteriormente os cristiáns levantaron os seus templos arredor dos teixos milenarios.
A historia está chea de referencias a certas árbores que marcaron un pasado e perviven aínda hoxe como símbolos. A árbore de Guernika e o ginkgo de Hirosima son testemuñas da barbarie humana. A mesma que agora ameaza destruír o teixo do parque Sarmiento porque é un obstáculo para a libre circulación do deus automóbil.
As árbores configuran unha paisaxe, a que forma parte da nosa identidade. Diso eran conscientes os nosos devanceiros mais parece que a sociedade deste país só recoñece como paisaxe as construcións de cemento. Saramago lembrábanos como o seu avó, próximo a deixar este mundo, despedíuse de todas as árbores do seu horto abrazándoas unha a unha.
