Francisco Caamaño, ministro de xustiza, socialista, galeguista e oriundo da Costa da Morte, explica nunha entrevista o que significa para el a paisaxe, a cultura e a fala de Galiza.
Cando vexo un novo paseo marítimo bótome a tremer" pensando en "os cangrexos e as rocas que sepultou o formigón.
Si,considérome galeguista se por iso enténdese ter un apego especial á cultura, a lingua e o modo de ser especial dos galegos. Contamos co enorme orgullo de herdar un patrimonio cultural e lingüístico que sobreviviu a épocas durísimas, un patrimonio antropolóxico e unha relación coa contorna e a paisaxe.
Non temos patróns claros de crecemento social, de como asentarnos no territorio, de se imos ir a áreas metropolitanas... Aquí non hai unha gran cidade e isto xera unhas dinámicas sobre as que deberiamos reflexionar. Se podemos seguir sostendo tres aeroportos, unha chea de liñas de AVE, seguir facendo autoestradas e vías anchas de comunicación cando logo imos a Irlanda ou a Gran Bretaña e dicimos "que preciosa é a campiña", porque alí hai estradas estreitas pero ben coidadas. Que modelo de sustentabilidade de país queremos? Deixámonos levar polos impulsos de modernidade e intentamos facer unha cidade financeira no medio dun espazo que ten 20.000 habitantes e iso non é razoable. Os pobos teñen que intentar ser pobos, e as aldeas, aldeas, e iso non ten nada que ver co mantemento da calidade de vida. É máis, enriqueceríanos. Tamén teriamos que potenciar a innovación no mundo cultural e plasmar en España sen ningún tipo de medo, a nosa forma de ser e entender o mundo.
Quería manifestar (ao respecto do galego) a preocupación que sentimos moitos cidadáns de Galiza porque algo que é patrimonio noso, e de todos os españois, por non dicir universal, vaise perdendo desgraciadamente día a día, porque as linguas que non son maioritarias tenden a perderse na sociedade global e necesitan ser axudadas. Queremos vivir con esa lingua porque foi como viviron os meus avós e os meus pais e quero que esa herdanza lévena tamén as miñas fillas, e que haxa espazo suficiente para esa lingua. E aí estiven con 50.000 galegos máis de todas as idades e ideoloxías, que o único que queriamos dicir é que o galego é unha lingua digna, que nos dignifica como cidadáns. E, xa que logo, debemos coidalo.
Quería manifestar (ao respecto do galego) a preocupación que sentimos moitos cidadáns de Galiza porque algo que é patrimonio noso, e de todos os españois, por non dicir universal, vaise perdendo desgraciadamente día a día, porque as linguas que non son maioritarias tenden a perderse na sociedade global e necesitan ser axudadas. Queremos vivir con esa lingua porque foi como viviron os meus avós e os meus pais e quero que esa herdanza lévena tamén as miñas fillas, e que haxa espazo suficiente para esa lingua. E aí estiven con 50.000 galegos máis de todas as idades e ideoloxías, que o único que queriamos dicir é que o galego é unha lingua digna, que nos dignifica como cidadáns. E, xa que logo, debemos coidalo.
