Unha historia común

Serei sincero e amosareime como o que son: un home preocupado polo futuro deste país. Teño unha empresa que atravesa momentos delicados. Como contrapartida esta está situada nuns terreos moi apetecibles para outros negocios. Ocórreseme pedir ao Concello que me aprobe unha recalificación dos terreos que me permita cambiar o negocio por outro máis produtivo. Ademais propóñolles a uns veciños que posúen terras colindantes coa miña que me vendan as súas propiedades. Tal e como esperaba estes non aceptan e ademais presionan ao alcalde do meu pobo para que non se aprobe a recalificación por min pedida, alegando que eu non teño dereito a decidir sobre as propiedades que non me pertencen, que o único que busco é quedarme coas súas leiras. Os moi inxenuos cren que vivimos nunha democracia na que todo o mundo ten o mesmo peso específico.
Non sei se son intelixente ou me movo polo instinto das aves rapaces. O caso é que eu xa tiña previsto que isto poidese suceder. Cando presentei o estudo para recalificar as miñas propiedades, tiven a xenialidade de encargarllo aos que naquel intre estaban a elaborar o Plan de Urbanismo do meu concello. O meu proxecto entraría no Concello por unha porta ou pola outra.
Se o alcalde dobregouse ás protestas dos veciños, agora non lle quedará máis remedio que asumir a recalificación como un feito consumado. Aos redactores do Plan de Urbanismo non lles importa, como cliente que son, recalificar os terreos da miña propiedade e máis as leiras dos veciños díscolos.
O seguinte paso será a expropiación. Por riba dos intereses particulares álzanse os do progreso, é dicir, os das empresas. Os veciños deben aprender que opoñerse aos poderosos homes de negocios atenta contra un sagrado dereito recollido na nosa Constitución: o libre mercado.

A Cátedra

Unha asociación de escritores pedíu recentemente que un edificio público de Pontedeume fose bautizado co nome de Ramiro Fonte, petición que merece ser atendida dada a relevancia que este escritor eumés tivo no panorama literario de Galiza. Os socialistas do PSdG apresuráronse a pedir que a biblioteca municipal fose coñecida co nome do escritor. E precisamente o edificio da biblioteca ten xa un nome que é coñecido pola maioría dos eumeses e non eumeses. A Cátedra é xa un símbolo na nosa vila do que representou un avance cultural nos tempos nos que a cultura estaba agochada en sectores elitistas da sociedade. Recollendo a información que X.M. Domínguez García publica na revista Cátedra, é no século XVI cando aparecen en España unha serie de instituciòns educativas chamadas "cátedras" ou "escolas de gramática". A de Pontedeume foi fundada no ano 1580 polo entón rexedor da vila, Juan Beltrán de Anido. Pódese afirmar polo tanto que o nome co que foi bautizado este singular edificio ten unha antigüidade de catro séculos e obedecía ao uso que del se esperaba: a ensinanza do latín ao servizo dos habitantes da vila. Hai que apreciar o enorme interese cultural que este tipo de iniciativas tiña nunha época na que o acceso aos estudos eran un raro privilexio de certos sectores relacionados sobre todo coa igrexa católica.
Ninguén negará o significado patrimonial que este nome ten na historia de Pontedeume. A Cátedra foi o primeiro intento de achegar a cultura aos veciños e dende entón así é coñecido polos cidadáns un edificio que tamén forma parte do noso patrimonio arquitectónico. Mesmo cando na ditadura foi utilizado como cuartel da Garda Cívil, os pontedeumeses non deixaron de referirse a este lugar como a Cátedra.
Que agora se tente cambiar o seu nome polo de un escritor que merece o recoñecemento social deste pobo é un desacerto que prexudica a uns e outros. Non parece probábel que Ramiro Fonte aprobase este cambio de nome dun edificio ao que el se referíu sempre como A Cátedra. Nin á veciñanza de Pontedeume lle resultá doado mudar o seu nome polo do insigne escritor. O sentido común exixe procurar outra alternativa para honrar a memoria de Ramiro Fonte